Almennt um meðferð með aðstoð dýra - örstutt yfirlit yfir þróun notkunar dýra
í þágu mannsins
í þágu mannsins
Menn og dýr hafa lengi lifað samhliða í sögu þróunar mannsins. Tamning villidýra (á ensku domestication) byrjaði fyrir um 15.000 árum, þar sem talið er að úlfar hafi þróast í hunda. Tamin dýr átu matarleifar mannsins, menn fundu og finna enn til ástúðar og aðdáunar gagnvart dýrum. Þau eru næring fyrir manninn, þau vernda menn og hús og ekki síst eru dýr stundum eins og stöðutákn fyrir einstaklinginn.
Fyrsta heimild um að jákvæð áhrif dýra á menn hafi verið notuð er frá 9. öld. Í geðveikrahæli í Gheel, Belgíu, voru höfð dýr til að stuðla að betri líðan sjúklinganna. Fleiri heimildir eru til frá 18. og 19. öld þar sem einnig er sagt frá nýtingu og jákvæðra áhrifa dýra á geðsjúklinga. Í lok 18. aldar stofnuðu kvekarar geðveikrahæli í Englandi sem er sagt vera elsta dæmi um meðvitaða vinnu með aðstoð dýra. Florence Nightingale, sem er kölluð einskonar móðir hjúkrunarfræði, tók t.d. í lok 19. aldar eftir því að lítil gæludýr höfðu róandi áhrif á börn og fullorðið fólk sem bjó á geðveikrahæli. Dýrahald var hugsað til að örva eigin getu mannsins til sjálfsheilunar.
Um 1930 uppgötvaði þekkti sálfræðingurinn Sigmund Freud hæfni hundsins síns til að geta sýnt hversu spenntur sjúklingurinn hans var. Einnig tók hann eftir því að margir sjúklingar töluðu frekar með og í gegnum hundinn en til Sigmundar beint.
Boris Levinson tók eftir svipaðri hegðun sjúklinga sinna og Freud gerði, upp úr árinu 1960. Hann gaf út bókina "The dog as a Co-Therapist" og eftir það hefur hann verið kallaður einskonar "faðir meðferðaleiða með aðstoð dýra". Eftir útkomu bókarinnar fór þessi grein, sem styður samband og samskipti manna og dýra, að verða meira og meira að fræðilegu viðfangsefni sem er enn í mótun sökum ungs aldurs.
Fyrsta heimild um að jákvæð áhrif dýra á menn hafi verið notuð er frá 9. öld. Í geðveikrahæli í Gheel, Belgíu, voru höfð dýr til að stuðla að betri líðan sjúklinganna. Fleiri heimildir eru til frá 18. og 19. öld þar sem einnig er sagt frá nýtingu og jákvæðra áhrifa dýra á geðsjúklinga. Í lok 18. aldar stofnuðu kvekarar geðveikrahæli í Englandi sem er sagt vera elsta dæmi um meðvitaða vinnu með aðstoð dýra. Florence Nightingale, sem er kölluð einskonar móðir hjúkrunarfræði, tók t.d. í lok 19. aldar eftir því að lítil gæludýr höfðu róandi áhrif á börn og fullorðið fólk sem bjó á geðveikrahæli. Dýrahald var hugsað til að örva eigin getu mannsins til sjálfsheilunar.
Um 1930 uppgötvaði þekkti sálfræðingurinn Sigmund Freud hæfni hundsins síns til að geta sýnt hversu spenntur sjúklingurinn hans var. Einnig tók hann eftir því að margir sjúklingar töluðu frekar með og í gegnum hundinn en til Sigmundar beint.
Boris Levinson tók eftir svipaðri hegðun sjúklinga sinna og Freud gerði, upp úr árinu 1960. Hann gaf út bókina "The dog as a Co-Therapist" og eftir það hefur hann verið kallaður einskonar "faðir meðferðaleiða með aðstoð dýra". Eftir útkomu bókarinnar fór þessi grein, sem styður samband og samskipti manna og dýra, að verða meira og meira að fræðilegu viðfangsefni sem er enn í mótun sökum ungs aldurs.